Anietie Ekanem (GR)
The Lugubrious Game (a body revolts) 

I have been filming myself rowing. This physical task draws attention to the corporeal in the Deleuzean sense. What is at stake is not the literal act of rowing, but the pure presence of the body. The performance, then, comes to signify the singularity of the slave ship routes and the physical and mental labour exerted. Slave labour and the displacement of the enslaved that
gave rise to a global Black diaspora are indivisible, as is represented by the rowing machine. The act of rowing, not least engaging with generational trauma, eschews any suggestion of alienated labour exerted by enslaved peoples and obscured by oppressors. Labor is present. The supporting photographs are highly charged: at once through the act of documenting
physical strife that points outwardly towards preceding histories. And through the ephemerality of performance suspended in a fragment of time. Whilst the ‘slave ship’ might have been departed through my literal departure, this is merely ostensible: for the physical toll is something I will continue to carry as the photographs document the strife. This should be noted, for it
mirrors our current state of racial aporia. Insofar as outwardly gratuitous acts of violence (effected through enslavement, the commodification of human life, and colonial expansion) no longer tangibly exist to some degree, vestiges of these histories remain present in systemic disparities of wealth, policing, and quality of life.



Έχω τραβήξει τον εαυτό μου να κωπηλατεί. Αυτή η σωματική δράση εφιστά την προσοχή στο
σωματικό κατά μία Ντελεζιανή έννοια. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η κυριολεκτική πράξη της
κωπηλασίας, αλλά η απόλυτη παρουσία του σώματος. Η επιτέλεση έρχεται να υποδηλώσει τη
μοναδικότητα του δρομολογίου των σκλάβων και τη σωματική και ψυχική εργασία που
καταβάλλεται. Η δουλεία των σκλάβων και ο εκτοπισμός των σκλαβωμένων που οδήγησαν στη
δημιουργία μιας παγκόσμιας μαύρης διασποράς είναι αδιαίρετες και στο έργο αυτό
αντιπροσωπεύεται από την κωπηλατική μηχανή. Η πράξη της κωπηλασίας ταυτίζεται με το
τραύμα πολλών γενεών και αποφεύγει κάθε υπόνοια αλλοτριωμένης εργασίας που ασκείται από
σκλαβωμένους ανθρώπους και συσκοτίζεται από τον εκάστοτε καταπιεστή. Η εργασία είναι
παρούσα στο διηνεκές.  Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το έργο είναι φορτισμένες καθώς μέσω της πράξης
τεκμηρίωσης της σωματικής δράσης, δείχνουν προς τα έξω τις παρελθούσες ιστορίες ενώ
ταυτόχρονα το εφήμερο της παράστασης αιωρείται σε ένα χρονικό θραύσμα. Ενώ το πλοίο των
σκλάβων μπορεί να είχε αναχωρήσει λόγω της κυριολεκτικής αναχώρησής μου, αυτό είναι
απλώς φαινομενικό: γιατί το φυσικό τίμημα είναι κάτι που θα συνεχίσω να κουβαλάω καθώς οι
φωτογραφίες καταγράφουν τη διαμάχη. Αυτό πρέπει να σημειωθεί, γιατί αντικατοπτρίζει την
τρέχουσα κατάσταση της φυλετικής μας διερώτησης. Στο βαθμό που οι εξωτερικά άσκοπες
πράξεις βίας (που επηρεάζονται από την υποδούλωση, την εμπορευματοποίηση της
ανθρώπινης ζωής και την αποικιακή επέκταση) δεν υπάρχουν πλέον απτά στον ίδιο βαθμό,
απομεινάρια αυτών των ιστοριών παραμένουν παρόντα σε συστημικές ανισότητες πλούτου,
αστυνόμευσης και ποιότητας ζωής.

Ο Anietie Ekanem είναι ένας Βρετανο-Νιγηριανός καλλιτέχνης, γεννημένος στο Λονδίνο το
1996. Στην εικαστική του πρακτική που βασίζεται στη θεωρία, ο καλλιτέχνης εξερευνά τη
ζωγραφική, τη χαρακτική και το βίντεο για να εισάγει τον θεατή σε διαλεκτικά έργα που
ανακρίνουν κυρίαρχες αφηγήσεις και τοποθεσίες νοήματος.
Το έργο του Anietie εμπλέκεται στον διάλογο που υπάρχει μεταξύ της πρακτικής της τέχνης και
της κριτικής θεωρίας καθώς οι πολυπλοκότητες της σύγχρονης ταυτότητας της διασποράς
αποτελούν τον ιστό της εικαστικής του πρακτικής. Τα τρέχοντα πρακτικά ερευνητικά του
ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη διαλεκτική της μαύρης αισθητικής και τις προαποικιακές
ιστορίες. Ο Ekanem εξετάζει συνεχώς πώς οι έννοιες και η έρευνα στην τέχνη, που συχνά
εκφράζονται μέσω κειμένου, μπορούν να είναι εξίσου αποτελεσματικές σε οπτική μορφή.